Siedem lat po kapitulacji Wehrmachtu, z którym nie miał zresztą nic wspólnego, Antoni Tusk stanął do wyborów parlamentarnych. Kandydował z listy jednoczącego wszystkie postępowe siły społeczne Frontu Narodowego (Okręgowy Komitet Wyborczy nr 37 w Gdyni): „150 z nich to ludzie wprost od warsztatów, a 120 to chłopi od pługa. ... Czołowym kandydatem Frontu Narodowego wysuniętym jednomyślnie na wszystkich zgromadzeniach wyborców jest wielki syn Narodu Polskiego – Prezydent Rzeczypospolitej – Bolesław Bierut.”
Myślę, że warto, po pięćdziesięciu pięciu latach, zaglądnąć do starej wyborczej broszury i porównać tę komunistyczną agitkę z materiałami propagandowymi dzisiejszych kandydatów. Można się przy tym zastanowić jaką drogę przeszliśmy przez ten czas jako wyborcy? Czy mając wolność, o której za Bieruta i Stalina można było tylko pomarzyć, jesteśmy bardziej wymagający wobec kandydatów na parlamentarzystów? Bo przecież - kiedy jak kiedy - ale w kampanii dostajemy od nich to, czego chcemy.
